De psychiater die in de studio naast me zat had een gouden tip voor de luisteraars. ‘Het leven,’ zei hij, ‘moet je gewoon leven.’ Niet te moeilijk over doen en vooral niet te veel over nadenken. In de radiostudio zat ook een vrouw die al twee keer geprobeerd had een einde aan haar leven te maken. Ze was lang en mooi en doorschijnend wit. De psychiater en ik waren juist heel bruin. Wij liepen blijkbaar veel buiten, een beetje te leven. De doorschijnend witte vrouw keek met grote ogen naar de psychiater. Een beetje hulpeloos, terwijl ze maar bleef zeggen dat ze heel erg van het leven hield. ‘Ik leef zo veel mogelijk bij de dag,’ zei ze. Ze klonk zo lief en dapper dat ik bemoedigend naar haar bleef lachen. het toeval had ons bij elkaar gebracht. Zomaar wat willekeurige gasten aan tafel bij een radioprogramma. Zelf mocht ik wat komen vertellen over het artikel dat ik voor Psychologie Magazine had geschreven over een leven vol toeval. Het stak misschien wat onhandig af tegen die andere vrouw, die zo ongelukkig was dat ze niet meer wilde leven. Persoonlijk vind ik het leven juist een prachtuitvinding. Toen ik naar het station liep, wat afwezig het scherm van mijn telefoon lezend, reed ze langs. Ze toeterde en zwaaide. Ik zwaaide terug. Zo levenslustig als ik kon, als bemoedigend gebaar voor een droef meisje. Wild zwaaiend met twee armen gebaarde ik dat het leven juist ontzettend leuk is.
Door: Manon Sikkel
